Na een flinke fles wijn (en er komt zo nog een aan) hebben we eindelijk inspiratie om weer even een verhaal te typen. Tja we zijn inmiddels dus in Argentinie (vlak bij de Iguazu Falls, je weet wel die hele grote verzameling watervallen in Zuid Amerika). Ik moet zeggen het wijnproeven etc stond op het programma voor in Mendosa maar vanuit de lokale supermarkt kun je je er redelijk goed op voorbereiden. Maar goed, terug naar waar we gebleven waren. Ik geloof dat het ergens in Bolivia was..

Potosi is de hoogste stad ter wereld en tegelijkertijd was het, in de tijd van de Spaanse conquestadores, ook een van de rijkste. Dit alles is te danken aan de gigantische berg die net naast Potosi ligt, de Cerro Rico zoals de Spanjaarden hem genoemd hebben. Wat zoiets betekent als ¨de rijke berg¨en wel in goud, zilver en wat coper. Op dit moment is het een cooperatieve mijn, je ziet als je naar de berg kijkt ook allemaal mijnschachten de berg in leiden waar verschillende cooperaties hun ertsen eruit te halen.

De mijntour is eigenljik een van de meest populaire tours in Potosi en we hadden al wat verhalen gehoord van mensen die claustrofobisch werden. Gelukkig hadden wij Marieke bij ons die daar aanleg voor had, dus we maakten ons al een beetje druk.. ¨s middags gingen we met een tourbusje richting de mijnen. Eerst nog even een stop gemaakt om onze super mijnwerkers outfits aan te trekken, zodat we in ieder geval niet op zouden vallen tussen de mijnwerkers.... Vervolgens gingen we naar de mijners´ market waar je wat cadeaus koopt voor de mijnwerkers (die hebben het namelijk niet al te breed, ze verdienen tussen de 20 tot 100 euro per week). Je kon er kiezen uit wat zakken cocabladeren, wat flessen 96% alcohol gedestileerd van suikerriet, flessen jugo en wat andere cadeaus zoals staven dynamiet. Natuurlijk zijn we voor een paar staven dynamiet gegaan en wat flessen jugo. We hadden namelijk gehoord dat we zelf ook nog wat dingen op mochten blazen!! :) Na allemaal weer ingeladen te zijn in het busje gingen we richting de berg. Eenmaal daar aangekomen zagen we de echte mijners, ze kwamen net de mijn uit met een zware kar erts. Ik moet zeggen dat ik hiervan echt een beetje geschrokken ben, als je de gezichten van ze zag dan leken ze wel helemaal misvormd, doordat hun ogen helemaal rood waren en hun hele mond misvormd was doordat ze vol zat met cocabladeren.

De mijn zelf zag er van binnen klein en donker uit. Je had ook het idee dat, het door maar een tikje tegen een bepaalde steunbalk te geven, zo in kon storten. Maar goed we gingen verder en al snel ontmoeten we Tio of te wel de duivel. De Tio was in het leven geroepen door de Spanjaarden om hun mijnwerkers bang te maken zodat ze bleven werken. Vandaar ook dat je in elke mijn wel een beeld van Tio vindt die elke dag wordt voorzien van wat alcohol en cocabladeren. Zelfs hier wordt trouwens de vrijdagmiddag borrel gehouden alleen bestaat het daar dan uit het drinken van een liter 96% alcohol met de duivel om hem goed te stemmen. 1 fles is ongeveer genoeg voor 2 mijner, Marieke en ik hebben natuurlijk even wat van dat spul geproeft en ik moet zeggen na een klein slokje ben je al bijna dronken.. :) voor de kenners, het smaakt een beetje als de tswieka (geen idee hoe je het schrijft) uit Roemenie die ik nog steeds in m´n koelkast heb staan. De mijn die we in gingen bestond uit 5 niveaus, we zouden sowieso niet naar het 5de niveau gaan omdat de gang van 4 naar 5 ongeveer een uur zou duren voor een ervaren mijner, dus rond de twee uur voor ons. We hadden allebei een monddoek meegenomen tegen de giftige stoffen die overal in de mijnen zitten. Er komt namelijk silica dust vrij door de ontploffingen. De allereerste afdaling was van niveau 1 naar niveau 3, een klimmetje (naarbeneden) van zo´n 20 minuten. Soms glij je, omdat je je niet goed vasthoud even een paar meter naar beneden. Het gaat wat sneller, maar je krijgt wel meteen op je kop van de gids die bang is voor gescheurde pakken. Beter vasthouden dus! Ik moet zeggen deze afdaling was best eng. Je kruipt door een holletje van niet meer dan 50 centimeter hoog en breed. Marieke kreeg het zelfs hierdoor halverwege nog even benauwd, maar ik denk dat onze duikcursus best veel geholpen heeft, want ze bleef rustig. :) Toen we op niveau 3 geen mijners tegen kwamen gingen we, bij hoge uitzondering, even naar niveau 4. Daar kwamen we Marcel tegen, wel bekend van onze foto. We hebben hem wat cadeaus gegeven en hem even aan het werk gezien. Z´n werkdag liep van 6 am tot 10 pm. En hij deed het werk al zo´n 30 jaar (vanaf z´n 14de). Toen we weer omhoog gingen zijn we nog even bij een groep andere mijners gaan kijken. Wat ons verbaasde was de blijheid de ze uitstralen tijdens hun werk. Het is echt een apart wereldje! Ik denk dat ze weinig aandacht besteden aan het negatieve omdat dit toch al voor iedereen duidelijk is, je kunt dus maar beter positief blijven en al het andere negeren. Het kan trouwens ook door de cocabladeren gekomen zijn hoor, ik weet het niet.

Eenmaal buiten gekomen stond dan het soort van hoogte punt op het programma; het opblazen van een dynamietstaaf. Als je er wat kunstmest bij doet dan knalt ie nog harder zei de gids. Dus zo gezegd zo gedaan, wat kunstmest erbij en dat alles mooi verpakt in een plasticzakje. Het mooie was dat er echt zo´n bugs bunny lont uit stak. Hij werd al snel aangestoken en er werd gezegd je hebt 6 seconden per persoon voor een foto. Iedereen dus redelijk nerveus met die brandende lont en dynamietstaaf op de foto (je moet de foto van Marieke maar is zien :D). Vervolgens, toen we allemaal ons kodak moment gehad hadden liep de gids erg rustig 50 meter verder op en legde ´m daar neer. De knal was echt oorverdovend en dan voel je die schokgolf. Best hard! dat had ik echt niet verwacht! Als we thuis zijn laten we het filmpje wel even zien.

Het volgende verhaal gaat trouwens over de zoutvlakte. De meest touristische maar ook meteen de mooiste tour die we tot nu toe gedaan hebben! Oh nog heel even tussendoor, Potosi is een echt onverwacht mooie stad. We hadden een of andere bouwvallige stad verwacht maar het ziet er erg mooi uit, het eten is goed en misschien nog wel het belangrijkste, het leven op straat is er ´s avonds super gezellig. Maar goed volgende keer krijgen jullie het zoutvlaktes verhaal te horen; hoe we zandstromen overleeft hebben, hoe we in hete geijsers gestaan hebben, en waarom de buschauffeurs in Bolivia gestaakt hebben.