Ondertussen alweer een paar weken geleden, maar op donderdag 25 maart hebben we maar weer eens een vliegtuig gepakt richting Zuid-Argentinie. We wilden toch nog een beetje voelen hoe het voor jullie geweest moest zijn afgelopen winter ;) We landden in El Calafate, een dorp die haar bestaan waarschijnlijk te danken heeft aan de Perito Moreno Gletsjer. Het oogt als een wintersportplaats, veel houten hutjes en alles wat daar is, is voor toeristen. Er kon nog niet geskied worden dus bijna alle mensen komen daar om de gletsjer te bezoeken en vertrekken dan weer, zo ook wij. Na de nacht in El Calafate te hebben doorgebracht hebben we de volgende dag om 8 uur de bus gepakt richting de gletsjer. Dit is bijna de grootste gletsjer ter wereld (de echte grootste ligt ernaast) en het bijzondere is dat er continue brokken afvallen. Er zijn daar allemaal looppaden opgezet waardoor je de gletsjer van verschillende hoogten kunt bekijken. We hadden maar liefst 7 uur om daar wat rond te waggelen. Een groot gedeelte hebben we staan wachten tot er een brok ijs naar beneden viel en dat op de foto te krijgen. En dat is Har gelukt!!! Het geluid wat je hoort als een brok ijs in het water valt is echt heel cool, echt een flinke dreun ook al is het maar een klein brokje. Na 7 uur was het wel mooi geweest en ging onze bus weer terug, die avond zijn we direct doorgegaan naar El Chalten voor wat meer fysieke activiteit.

El Chalten is een klein dorpje in het National Park Los Glaciares. Na eerst een nachtje in El Chalten, zijn we de volgende dag bepakt en bezakt het park ingegaan. We gingen weer een stapje verder, kamperen!! We hadden nu dus iets meer bij ons dan voorgaande keren, tent, slaapzakken, matjes en ook eten voor drie dagen. Dag 1 zijn we pas ´s middags vertrokken, was een redelijk makkelijk dagje. Na 3 1/2 uur lopen kwamen we aan op de camping. Dit is niet een camping zoals wij die kennen maar ietwat primitiever. Zeg maar gewoon een stukje in het bos met één dixie (gat in de grond met een schot eromheen). Je leeft een beetje zoals dieren, zodra het donker wordt ga je slapen. ´s Nachts was het zo rond het vriespunt, en op een megadun matje was het niet heel comfortabel. Maar dit hoort er allemaal bij en maakt het ook weer heel leuk! De volgende ochtend gingen we eerst naar de voet van de Fitz Roy (puntige berg) klimmen in zo´n anderhalf uur, dit was wel even bikkelen maar zeker de moeite waard. Het is heel vet om na veel inspanning zoiets moois te zien. Harald was vastberaden om de gletsjer daar aan te gaan raken, en besloot daarom, bordjes waarop stond dat je na een bepaald punt een gids nodig had, te negeren. Met gevaar voor eigen leven beklom hij de berg die ervoor stond totdat hij voor een ravijn stond. Dit werd iets te gortig dus toen is ie maar afgedropen. Tijd om weer naar beneden naar de camping te gaan en onze tent in te pakken. We hebben toen onze tocht vervolgd naar de volgende camping, nog zo´n drie uur lopen. Het was net of we in een sprookje rondwandelden. Zo vredig door het bos en de velden, langs de meren en alles met een lekkere dosis zon . In de verte de puntige besneeuwde berg waar de heksen zich dan schuilhielden, echt supermooi. De camping waar we naartoe gingen lag vlakbij Laguna en Cerro (berg) Torre. Wij kwamen eind van de middag aan toen de zon precies goed stond en echt een fantastische glinstering gaf in het water. Mooi einde van dag 2. Dag 3 gingen we ´s ochtends proberen wat dichter bij de gletsjer te komen. Ik was niet de vrolijkheid zelf wat tot gevolg had dat ik, volgens Harald, daar als een asperge rondsjokte. Hij liep dan ook kilometers voor mij uit. Later, toen mijn ochtenhumeur voorbij was, ging het sprookje terug naar El Chalten. Na zo´n tocht leer je de normale faciliteiten zo waarderen, na drie dagen wildplassen is een normaal toilet wel weer even lekker :)

Na heerlijke Argentijnse steak te hebben gemaakt en nog een nachtje in El Chalten te hebben doorgebracht zijn we de volgende dag in onze langste rit ever, 31.5 uur, naar hippydorp El Bolson gereisd. Wat een heerlijke plaats, wordt vervolgd....