El Bolson werd ons door een wat alternatieve Amerikaanse aangeraden in het hostel in BA. Het moest een soort van hippy community zijn, en aangezien we nog een stop nodig hadden om naar Chili te komen (3 dagen in de bus is wat lang) besloten we daar maar een stop te maken. De tocht vanaf El Chalten ging niet echt via de meest logische route, maar hij was wel het snelste. Eerst met de bus terug naar beneden naar El Calafate, vervolgens met de bus naar de Atlantische Oceaan en daarna weer terug omhoog naar de Andes. De route langs de Andes is namelijk nog steeds in aanbouw, volgens horen zeggen is dat al bijna eeuwig zo maar moet het ¨binnenkort¨ toch wel eens af gemaakt worden. Nu moet je 600km over een grind weg rijden en dat schiet gewoon niet op.

We kwamen rond het middag uur aan in El Bolson. Zoals meestal stond er wel weer een mannetje te wachten op van die nietsvermoedende toeristen die er niet van houden om dingen van te voren te boeken. Het was in dit geval een hele aardige kerel en z´n prijs was goed. Dus we besloten maar even het hostel te gaan bekijken. Na ongeveer 10 minuten kwam er een oud, verroest wit volkswagen busje aanrijden om ons te transporteren. We maakten meteen kennis met de eigenaar van het hostel, zijn naam is Mario en is ongeveer 2 meter 5 wat hem ook de bijna XL heeft opgeleverd. Hij bleek een oude prof volleyballer te zijn die wat geld verdient had in Italie en Turkije eind jaren tachtig. Nu woont hij met z´n nieuwe vrouw en intussen 8 kinderen in een te relaxed huis net buiten El Bolson.

Bj aankomst bleek het hostel eigenlijk een camping te zijn, met wat loslopende kippen, honden, katten en koeien. Wij konden dan mooi overnachten in een vakantiehuisje. Perfect voor ons dus! Het gaf mij echt een beetje het gevoel alsof ik weer in Harkema zat waar ik ben op gegroeid.

Uit eindelijk zijn we 3 nachten in El Bolson gebleven en zijn we het stadje net voor de paasdrukte ontvlucht. Je merkte ook dat de sfeer een beetje veranderde toen al die stadsmensen ineens in hun grote auto´s rondreden. Normaal gesproken zie je er alleen maar verroeste oude bakken van de jaren 70. We hebben hier niet echt veel meer gedaan dan rondlopen, koken, wijndrinken en chocola eten (wat daar tradititiegetrouw nogal in grote mate aanwezig is doordat een aantal Duitse famillies hier 40 of 50 jaar geleden mee zijn begonnen). We hebben nog wel het grote sprookjes bos boven op de bergrug naast El Bolson bezocht. Je hebt daar een bos met houtsculpturen die ze uit oude omgevallen bomen hebben gehakt. Het is net of je de ¨march of the ents¨ mee maakt uit Lord of the rings. Degenen die niet weet wat dat is, ik verwijs u graag naar youtube.com, een medium waarop dit soort dingen geraadpleegd kunnen worden.

Met een klein beetje pijn in mijn hart namen we afscheid van El Bolson en vervolgende we onze weg naar Osorno in Chili. En inderdaad om in Chili te komen moet je toch echt de grens over. Zoals altijd, hadden we, als we een busreis maken, weer flink veel profiant ingeslagen om ons het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Maar nadat we Bariloche (3 uur van El Bolson) verlaten hadden en ons weer helemaal ingenesteld hadden in onze stoelen kregen we de onprettige mededeling dat we geen eten over de grens mee mochten nemen. We hadden dus nog twee uur om alles op te krijgen.. Maar zoals altijd moet je eten niet overhaasten en die fout zullen we hierna nooit weer maken want na ongeveer 15 minuten hadden we .5 liter verse boeren yoghurt met bramen smaak, .5 liter drink yoghurt, 4 appels, 1 reep chocolade, een half pakje kaas, twee tomaten en eenderde brood op. Inderdaad je voelt je daarna behoorlijk misselijk. De rest van de weg stond toen in het teken van overleven en niet meer over eten praten. De grensovergang zelf ging vrij vlot en het enige wat je moest doen was geduldig wachten tot de douanies klaar waren met hun werk om vervolgens weer lekker in de bus plaats te nemen. De frisse lucht deed ons goed.

Een paar uur later waren we in Osorno aangekomen waar we de volgende bus wilden gaan pakken richting Pucon. Helaas ging dit allemaal wat anders dan gepland omdat, door de paasdrukte, alle bussen naar Pucon voor de eerste 3 dagen vol zaten. En wat doen we als we het niet meer weten? Nou inderdaad, dan gaan we richting het strand. Marieke had gehoord dat Valparaiso een fantastisch mooie badplaats moest zijn met witte stranden, heerlijk water en alles wat daar verder nog bij hoort.. Dit viel dus inderdaad een beetje tegen.. Zoals bij alles in Chili hebben ze, naar onze bescheiden mening, niet echt nagedacht over hoe iets er uit gaat zien als het maar snel gebouwd kan worden. Ik denk dat het verschil tussen Chili en Argentinie het beste getypeerd kan worden door te zeggen dat Argentinie de relaxte Spaanse route van ontwikkeling is blijven volgen, terwijl Chili, en dan met name door het dictatorschap van Pinochet dat in 1973 begon, de Amerikaanse route is gaan volgen. Je ziet overal grote shoppingmals en zware industrie. Eigenlijk komt het er op neer dat alles wat je maar kunt zien geprivatiseerd is, wat tot een grote financiele ongelijkheid heeft geleid. Voor Valparaiso betekent dit dat dit in potentie wonderschone stadje getransformeerd is tot een gigantische havenstad en dat de oude koloniale gebouwen totaal vervallen zijn. Huizen worden bijvoorbeeld gestut door grote balken zodat ze niet van de heuvels vallen waar de stad op gebouwd is. Erg jammer want ik denk dat het minimaal net zo mooi zou kunnen zijn als Cartagena.

Bij aankomst op het busstation in Valparaiso werden we meteen warm onthaald door het ontvangst committee van de locale touristen bureautjes. Of we al een onderkomen hadden voor vanavond? Natuurlijk niet, dus zaten we meteen met ze opgescheept. We werden zowat dat kantoortje ingesleurd. De ruimte was meteen gevuld omdat we onze rugzakken nog om hadden en dat gecombineerd met het onophoudende gekakel van dat vrouwtje gaf me nogal een bekneld gevoel. Over het hostel kwamen we er niet uit want ze vroeg veel te veel en ze wou maar niet omlaag. Plus dat we er van overtuigd waren dat we het voor goedkoper konden krijgen. Na enig beraadslagen van ons beiden buiten het kantoortje, en nog steeds met het aanhoudende gekakel van die vrouw in m´n oor, zijn we uiteindelijk maar in de taxi die ze aan bood gestapt. (hij was inmiddels dusdanig goedkoop geworden dat we de prijs wel wilden betalen om van haar af te zijn). Het hostel dat we te zien kregen was niet echt wat we wilden dus we gingen te voet verder. We kwamen bij een plateau dat uitkijkt over de stad en tot onze verschrikking was het dus inderdaad geen prachtige strandstad maar een havenstad van het kaliber dat ik net beschreven heb.